Οι εικόνες που συνδέονται με τη λατρεία, όπως οι εικόνες της Μεγάλης Δέησης (Χριστός, Μητέρα του Θεού, Αρχάγγελοι και Απόστολοι) αποκτούν μεγάλη σημασία στην εικονοποιία του Σινά κατά τον δέκατο τρίτο αιώνα. Η συμβολή τους στην εξέλιξη του τέμπλου είναι αρκετά σημαντική.
Αυτές οι τέσσερις εικόνες -που ζωγραφίστηκαν στο μοναστήρι, από έναν καλλιτέχνη από την Κωνσταντινούπολη- ανήκουν σε αυτό το εικονογραφικό θέμα και σε ένα τέμπλο και είναι προφανώς αριστουργήματα που συνδέονται με τη μνημειακή τέχνη της Κωνσταντινούπολης. Διαθέτουν μια ποιότητα ελληνικής πλαστικότητας, που παράγεται με τη χρήση ελαφρών σκιών και φωτεινών σημείων και διαβαθμισμένων χρωματικών τόνων, καθώς και μια αίσθηση μελαγχολίας. Η μετωπική, μεγαλοπρεπής εικόνα του Χριστού παρουσιάζει έντονη αίσθηση κλασικισμού και φαίνεται να έχει χρησιμοποιήσει ως πρότυπο την εικαστική εικόνα του Χριστού του έκτου αιώνα [2]. Παρόλο που οι μορφές αποκτούν βάθος, παραπέμποντας σε παλαιότερες μορφές ζωγραφικής, διατηρούν τον αιθέριο χαρακτήρα τους και τα βλέμματά τους αποκαλύπτουν μια αίσθηση υπερβατικότητας.
